چشم دوخته ام به آسمان اشراق چشم هایم را بر دروازه های انتظار می آویزم،تا مگر صبحی تو بیایی از مسیری که وعده داده شده است. مردی را انتظار می کشم. گفته اند روزی خواهد آمد از پس تمام ابرهای سترون نابارور. خواهد آمد مردی که در دستانش خورشید خانه خواهد کرد وبرشانه اش آسمان ماوا خواهد گرفت. با خورشید،تا وسط آسمان بی اشراق،چشم می دوزم به تمام راه هایی که به تو ختم می شود. هرچند، هیچ کدامشان را نمی شناسم،اما بوی تورا از بادها می شنوم. بادها تو را می شناسند. بشارت آمدنت را شاید همین بادها برایمان بیاورند! من ایمان دارم که روزی خواهی آمد،شاید همین فردا. شاید همین فردا،تو بر پلک اسمانی چشم سیاه –کعبه- قدبرافراشته بایستی و با ذوالفقار نور در دست،فریاد برآوری که :
((انا بقیة الله فی ارضه))!
شاید همین فردا،این تویی که طنین صدایت به خونخواهی جدت براندام شام تیره پوش،لرزه افکند! من با خورشید چشم به راه تو هستم. هرجمعه از طلوع صبح تا غروب روز،انتظار می کشم جمعه ای دیگر، و در انتظار آمدنت می نشینم بر دروازه های جمعه ی موعود